Piranha – Arise from the Shadows

Piranha – Arise from the Shadows

Ακούγοντας το τελευταίο album των Piranha “Arise from the Shadows” το απόφθεγμα ότι η τετράδα εξελίσσεται ηχητικοθεματικά κάθε νέα φορά είναι το πρώτο, ουσιαστικό, δεδομένο.

Για χρόνια ακούραστοι εκπρόσωποι ενός στακάτου, ορμητικού, πέρα από τα όρια της επιθετικής μελωδίας, Death Metal με τη πρόσφατη δισκογραφική τους επιλογή μυσταγωγούν τον ακροατή σε μία ιστορία υποχθόνιου τρόμου. Στη συνθετική φαρέτρα τους βρίσκουμε την «απεγνωσμένη» έκφραση-έκρηξη της απώλειας, του μίσους, του πάθους της άποψης…για την αποκαθήλωση από το μαρτυρικό σταυρό ενός ιδιώματος που δεν καταπίνεται εύκολα ακόμα και αν χαρακτηριστεί αιώνια ως underground.

Τα 8 τραγούδια διαπραγματεύονται την κρυμμένη δική τους αλήθεια που επωάζεται θεματικά στον στίχο ντυμένη κατάλληλα με τον ηχητικό μανδύα ενός μείγματος παραδοσιακού και minimal σύγχρονου Death. To δυναμικό, ταχύτατο Nuclear Disease ανοίγει το ασκό του θανάτου (επανεκτέλεση από το “The Gate” demo του 1991), ακολουθούν τα εκρηκτικά σε rhythm section και μελωδικών riffs Eternal Nights, Endless Dream. Το Reborn έπεται ακάθεκτο σε εναλλαγές ρυθμού, με έντονα thrash περάσματα και ατμοσφαιρικά μέρη σαν από soundtrack θρίλερ. Τα Rotten Mind, Dead Boats σβήνουν τις όποιες αμφισβητήσεις σχετικά με τη συνθετική δυναμική και το ρόλο που τα παθιασμένα, brutal, φωνητικά οφείλουν να παίζουν πρωταγωνιστικά σε μια Death metal μαθητεία. Ο ρόλος της παραγωγής που ανήκει στον Σάββα Μπετίνη των Acid Death απογειώνει το ακουστικό ολόγραμμα του συγκροτήματος αφήνοντας παράλληλα μια συνεχώς αιωρούμενη underground υφή…ενδεχόμενα ως συνδετικό κρίκο με το παρελθόν μια μπάντας που πάσχισε να εδραιώσει, μαζί με άλλες φυσικά, το ιδίωμα στη χώρα μας από τις αρχές των 90’ς. Το σκοτεινά ντυμένο, γεμάτο από πάθος ερμηνείας και ηχητικής απόδοσης, ομότιτλο, Arise from the Shadows σε συνδυασμό με τον επίλογο Haze επιβεβαιώνουν όχι μονάχα την επιλογή της 7 hard rec να κυκλοφορήσει το εν λόγω album αλλά κύρια το βασικό χαρακτηριστικό της συνθετικής ζωής που η τετράδα έχει διαλέξει ως μονόδρομο στη μεταλλική της ιστορία…Μελωδικά τραχύ με κατ’ επιλογή περιορισμένη χρήση σκιώδους πεσιμιστικής «εκκλησιάζων τελετουργικής» ατμόσφαιρας και εμφανών παραδοσιακών thrash πινελιών Death Metal!

Αν κάποιος ζωγράφος καλούνταν να απεικονίσει σε έναν καμβά τους Piranha είμαι πεπεισμένος πως τα χρώματα που θα κυριαρχούσαν θα ήταν το κόκκινο για το πάθος, το μαύρο για τον death ήχο και τέλος το γκρι για τον πόνο που προκαλεί η θεματική τους.

Άγγελος Γεωργιόπουλος

8/10