Doomocracy – Unorthodox

Doomocracy – Unorthodox

Έχοντας ήδη ένα αξιοσημείωτο υπόβαθρο στο χώρο του Doom metal οι Doomocracy επαναπροσδιορίζουν την πρότασή τους με το τρίτο κατά σειρά album της σχεδόν εντεκάχρονης παρουσίας τους. Φέρνοντας μια δεμένη, ισορροπημένη πρόταση, ένα  αναμφισβήτητο μεταλλικό απόσταγμα εμπειρίας το album Unorthodox περνά άνετα το σχήμα από την ζώνη Van Halen δηλ, τη ζώνη του underground, στο πεδίο της επαγγελματικής υπόστασης ως αναγνωρίσιμων εκπροσώπων ενός δύσκολου εκ πρωίμου ιδιώματος, αναφορικά με την καταξίωση,  όπως αυτό του Doom.

Ας γίνουμε πιο λεπτομερείς σχετικά με το ως άνω συμπέρασμα. Ξεκινώντας από το  κιθαριστικό παίξιμο γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι υμνεί το power doom, εξυφαίνει το στυλ για παράδειγμα των Memory Garden προσδίδοντάς του όμως μια μελωδικότερη γραμμή αγγίζοντας σε σημεία την πρώιμη εποχή των Mercyfull Fate αλλά και το alter ego των Candlemass, Memento Mori. Άλλωστε είναι δεδομένη η κλασσική metal παιδεία του σχήματος τόσο στο τεχνικά άρτιο κιθαριστικό δίδυμο που «ακούει» στους  Άγγελο Τζανή και Χάρη Ντόκο όσο και στον λυρικό-δραματικά υψίφωνο, με έντονη Βυζαντινή σπουδή, Μιχάλη Σταυρακάκη. Ο πόνος, η αναζήτηση της ελπίδας στο ρομαντικό παράλληλο σύμπαν που φορτισμένο έντονα από την επική ατμόσφαιρα δηλώνει την εξαιρετική δουλεία που έχει γίνει στις συνχωρδίες, το ακλόνητο, στακάτο, επιβλητικό rhythm section των Μανώλη Σχιζάκη (μπάσο) και Μηνά Βασιλάκη (τύμπανα) που εκτός των άλλων προσεγγίζει ακόμα και την progressive διάσταση ελκύοντας τα μεστά μεσο-ιντερλούδια των κιθαριστικών riffs και solos με «κόντρα ρυθμό» αποτελούν το  μουσικό μονοπάτι των Κρητικών. H παραγωγή κρατά σφιχτά τις χροιές, με τόσο όσο κομπρεσάρισμα κρίνεται αναγκαίο ώστε ο ακροατής να αισθάνεται την αναπνοή των τραγουδιών και όχι ότι τον πλακώνει κάποιος ηχητικός βράχος! Υπεύθυνος για το συναρπαστικό, καθαρό, γεμάτο ενέργεια άκουσμα ο Simon Johansson (κιθαρίστας με θητεία στους Edge of Sanity, Wolf, Bibleblack κ.α.). Γνώστης για το πώς οφείλει να γράψει στο σήμερα μια τόσο ταλαντούχα μπάντα μα κύρια για το πώς πρέπει να ξεδιπλώσει το ιδίωμα που υπηρετεί. Το Doom των Doomocracy δεν στενάζει, κραυγάζει την δική τους αλήθεια-ωδή υπό τον τίτλο Unorthodox. Ξεχωρίζω εκτός από την επιβλητική «ομιχλώδη» εισαγωγή Aeons of Winter τα The Spiritualist, Novum Dogma, Eternally Lost και Catharsis. Θεματικά η μελαγχολία, τα παιχνίδια της μοίρας στις παρυφές της ανθρώπινης προσπάθειας του υπάρχω μετά άποψης και ενσυναίσθησης των καταστάσεων, οι ιστορικές πινελιές πχ. στο October 14th 1582 όπου αναφέρεται έμμεσα στην  τελευταία ημέρα του Ιουλιανού Ημερολογίου ( Οι ημέρες από τις 5 Οκτωβρίου έως και τις 14 Οκτωβρίου «δεν υπήρξαν ποτέ», καθώς απαλείφτηκαν, προκειμένου οι ημερομηνίες να εναρμονιστούν με το νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο), η αέναη, συνεχής πάλη με τις θρησκευτικές διώξεις του Μεσαίωνα και όχι μόνο αποτελούν στιχουργική πηγή έμπνευσης. Οι πεντάδα με το νέο της δημιούργημα ισχυροποιεί τη θέση της, εκείνη που από το ξεκίνημά της αποφάσισε να έχει. Επιστρέφει δυναμικά μετά το Visions & Creatures of Imagination του 2017 επιβάλλοντας τη μουσική της κατεύθυνση απρόσκοπτα χρησιμοποιώντας απλά το ηχητικοθεματικό της πάθος παρασύροντας έτσι τον ακροατή στις δικές τις ενίοτε θεατρικές εικόνες. Ο ίδιος ακροατής δεν είναι κομπάρσος μα συνοδοιπόρος σε ενα μεταλικό ταξίδι που φέρει από την αρχή εως το τέλος του τη σφραγίδα του σε καμία περίπτωση μονοδιάστατου Doom.

Το Unorthodox δεν είναι ούτε καν φαντάζει ως ακόμα μία πρόσκαιρη ή χρονικά περιοδική του ιδιώματος εισβολή. Το DNA του εμπεριέχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις-στοιχεία της καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης των Doomocracy μιας και εκτός από καλλιεργημένο έργο μεταλλικής τέχνης χαρίζει την αναγκαία εγκυρότητα και πιστοποίηση στον συνοδευτικό κρίκο μεταξύ της ψυχικής πραγμάτωσης-λύτρωσης και της νοητικομουσικής ουσιώδους περιπλάνησης  που αναζητά να γευτεί ο-η ακόλουθος.

Άγγελος Γεωργιόπουλος

8/10